Toen Khani de trailer net uit was schreeuwde hij de longen uit zijn lijf, niet normaal meer. Gelukkig hield dit wel snel op. In het bos gaan we eerst wandelen totdat beide paarden ontspannen zijn. Ik had tevoren ook bedacht dat ik alleen op Khani zou gaan zitten als hij goed zou aanvoelen, anders niet. Het is nog maar drie dagen geleden dat ik er voor het eerst zelf mee de bak rondstapte, dus het zou achterlijk zijn om erop te gaan als hij zenuwachtig is. Dat was hij na een stuk wandelen helemaal niet meer, dus ik ben erop geklommen (en wat bleef ie mooi stil staan :-)). Op het moment van deze foto hebben we nog maar zo'n 100 meter gestapt. Ik ben tróts op hem! Wat een kerel, hij doet alsof hij nooit wat anders heeft gedaan. Hij loopt in ferme stap met het hoofd mooi laag voor Harisha uit, precies daar waar ik dat graag wil. Hij doet onder het rijden geen enkele poging om Harisha te versieren, en loopt echt in een super tempo zonder aarzelingen voorop. Mijn aanwezigheid op zijn rug vindt hij volkomen normaal.